Brigitte biedt steun aan kankerpatiënt: ‘Wij begrijpen elkaar’

Met ‘dit’ doelt Bosman op haar inloopkamer voor kankerpatiënten. Wat zij zelf heeft gemist toen zij zo ziek was, komt hier samen. En wel in de meest letterlijke vorm: lotgenoten. ,,Slechts 2 procent van de mensen met kleincellige longkanker overleeft de eerste vijf jaar. Tegen de tijd dat ik iemand gevonden had, was diegene al dood.‘’

Bosman legt uit waarom lotgenoten het beste medicijn zijn tegen het gevoel er alleen voor te staan. ,,Je kan nog zoveel familie hebben, je wilt niet constant alles met hen delen. Dadelijk hebben zij nog zoiets van ‘daar heb je háár weer’. Maar dat heb je niet met lotgenoten. Die zitten allemaal in hetzelfde schuitje.” Toen ze zo ziek was bezocht Bosman zelf ook een inloophuis. ,,Maar dat was totaal niet wat ik in mijn hoofd had. Alvorens ik naar binnen mocht, moest ik aanbellen! Nou, dan noem ik het al geen inloophuis meer. Bovendien deed de sfeer daar klinisch aan: de muren zagen spierwit en overal lagen folders over leven met kanker en het regelen van je uitvaart. Niet bepaald uitnodigend.”

Aan de slag

Toen Bosman vijf jaar geleden de vrije hand kreeg en aan de slag mocht met haar ‘eigen’ inloopkamer, pakte ze het dus heel anders aan. Niets verklapt dat de ruimte bedoeld is voor kankerpatiënten; het is eerder een plek voor een gezellig theekransje. ,,En, niet onbelangrijk, de deur staat altijd open. Zowel figuurlijk als letterlijk. Overigens wel een beperkt aantal uren, namelijk van 10.00 tot 14.00 uur, want als we dat niet doen, zitten we hier ’s avonds om 22.00 uur nog. Zo fijn hebben we het.”

Elvira de Beer, een bezoeker met alvleesklierkanker, kan dat laatste beamen. Als De Beer ‘vrij’ is, is ze nergens liever dan in haar ’tweede huis’. ,,Hier is sprake van veel saamhorigheid, waarbij een lach en een traan samenvallen en het leven gevierd wordt.‘’

Zoete inval

Joyce van der Ark, een jonge vrouw met borstkanker, noemt de inloopkamer van Bosman een zoete inval. ,,Hier mag ik ziek zijn terwijl ik voor de ‘gewone maatschappij’ ben genezen. Ik mag dan wel alle behandelingen hebben gehad, dat laatste ben ik echt nog niet. Erkenning is hier het sleutelwoord.‘’

Vandaag komt Van der Ark voor een schoonheidsbehandeling in de aangrenzende ‘verwenkamer’. Eigenlijk gaat het niet om het verwennen maar om het momentje voor jezelf, legt Bosman uit. ,,Zodra je ziek wordt, ga je heel anders leven. Doodgaan op zich is niet zo erg, het gaat meer om wat je achterlaat. Daarom staat alles in het teken van samen herinneringen maken.‘’

Patiënten zullen Bosman, die zelf ook niet officieel te genezen is, niet treffen in de ‘verwenkamer’. ,,Ik probeer de draad van het leven weer op te pakken. Mijn ‘draad’ is er zijn voor anderen.” Maar ze geeft wel toe dat de dagelijkse confrontatie met kanker best lastig is. ,,Als hier een longpatiënt loopt zet mij dat wel aan het denken. Maar goed, daar moet ik maar mee leren leven. Met de nadruk op leven.‘’